Κυρκιλή Ελεάνα

«Όρος που χαρακτηρίζει εκείνον που τρέφει ιδιαίτερη αγάπη προς τους Έλληνες και κάθε τι Ελληνικό. Και που την εκδηλώνει έμπρακτα δια λόγου η έργου.»

Κάπως έτσι διατυπώνεται ο ορισμός του Φιλέλληνα στις διάφορες εγκυκλοπαίδειες. Μ’αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσαμε στα μαθητικά βιβλία τους ξένους υπηκόους που εκδήλωσαν φιλικά αισθήματα για την Ελλάδα και τους Έλληνες στον αγώνα ανεξαρτησίας του 1821.

Το πρώτο κίνημα αλληλεγγύης της Νεώτερης Ιστορίας καταγράφηκε και παρέμεινε εκεί. Στο 1821 και στα μαθητικά βιβλία. Όλοι μας βέβαια τη νιώθαμε μια κάποια εθνική υπερηφάνεια κάθε φορά που μνημόνευαν τον Ιπποκράτη σε κάποιο ιατρικό συνέδριο , τον Πυθαγόρα σε μια αντίστοιχη συνέρευση των Μαθηματικών, τον Ηρόδοτο, τον Πλάτωνα, τον Αισχύλο, τον Σόλωνα

….Αλλά μάθαμε να το παίρνουμε σαν δεδομένο. Ήταν απλά ιστορία….

Χρειάστηκε η οικονομική κρίση για να επανεμφανιστεί ο ορος του «Φιλέλληνα» στα πρωτοσέλιδα της καθημερινότητας μας. Χρειάστηκε το κίνημα της Νάντη, η ομιλία του Ναιγκελ Φαρειτζστο Ευρωκοινοβούλιο, το άρθρο του Ετιέν Ρολάν στη Μοντ, οι εκατοντάδες επώνυμοι και ανώνυμοι Ευρωπαίοι που ζήτησαν συμβολικά την Ελληνική υπηκοότητα για να ξαναθυμηθούμε τη λέξη και την έννοια της.

Κράτησα μια φράση από την ομιλία του Μάρκο Γκαλντι και του Τζοβάνι Μοσκατιελο των Ιταλών δημάρχων που προσέφεραν τον μισθό τους σαν ελάχιστο φόρο τιμής στην ιστορία αλλά και την σημερινή πραγματικότητα της χώρας μας.

«Στην Ελλάδα έχετε ανάγκη από ήρωες» είπαν.

Ήταν το μοναδικό σημείο που διαφώνησα. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες αλλά από Φιλέλληνες. Με το νόημα που είχε ο όρος στην Αρχαιότητα. Που σήμαινε επίσης «πατριώτης». Το πιο μεγάλο ευχαριστώ είναι γιατί μας θύμισαν αυτή την έννοια. Γιατί με τα λόγια και τις πράξεις τους βοηθούντους Έλληνες να αποκαταστήσουν κάτι πιο πολύτιμο από την οικονομική ευρωστία.

Την αξιοπρέπεια μας ως Έλληνες και κυρίως ως «Φιλέλληνες».